W listopadzie 2018 r. informowaliśmy, że III Grupa Robocza UNCITRAL ds. reformy arbitrażu inwestycyjnego państwo-inwestor (ISDS) podjęła decyzję o przejściu do fazy 3 reformy arbitrażu inwestycyjnego, tj. podjęcia prac na wybranymi problamami. Sugerowaliśmy wówczas, że materialny zakres reformy został tym samym zdefiniowny. Uczestnicy debaty zostali zaproszeni do przedłożenia stanowisk dotyczących rekomendowanych reform oraz sugestii dotyczących dalszego procedowania.
W odpowiedzi na zaproszenie Unia Europejska przesłała do UNCITRAL dwa stanowiska (European Commission, The EU moves forward efforts at UN on multilateral reform of ISDS). Jedno dość intrugujące.
Wbrew powyższej sugestii, UE przedłożyła bowiem projekt powołania stałego międzynarodowego sądu arbitrażowego. Z jednej strony, stanowisko to jest kontynuacją zabiegów podejmowanych od kilku przez Komisję Europejską (zob. choćby nasz post nt. wewnątrz-unijnych konsultacji reformy ISDS). Z drugiej strony, propozycja wykracza poza program przyjęty przez UNCITRAL. Program nie jest wprawdzie prawnie wiążący, ale zaraz - zgodnie z planem prac - odzwierciedla przeświadczenie uczestników procesu o dojrzałości społeczności międzynarodowej do przeprowadzenie reform w odnośnych obszarach. Niezależnie zatem od merytorycznych ocen samej propozycji, przynajmniej część państw nie uważa, aby powołanie takiego sądu było obecnie możliwe. Co więcej, państwa UE dopiero co przychyliły się do stanowiska KE przeciwnego wewnątrz-unijnym arbitrażom inwestycyjnym. Innymi słowy, mimo że sama UE prowadzi postępowanie przeciwko jednemu państwu członkowskiemu o gwałcenie konstytucyjnej zasady rządów prawa, jednocześnie wśród "tak rozwiniętych państw" nie widzi miejsca na ISDS. Trudno oczekiwać, aby stanowiło to zachętę dla państw trzecich do wiązania się stałymi mechanizmami ds. rozstrzygania sporów inwestycyjnych.
Równocześnie UE zaproponowała 4 etapowy proces przeprowadzenia reformy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz