Polska podpisała Międzynarodową konwencję ONZ w sprawie ochrony wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem

W dniu 25 czerwca 2013 r. Polska podpisała Międzynarodową konwencję ONZ w sprawie ochrony wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem. Konwencja (International Convention For The Protection Of All Persons From Enforced Disappearance) weszła w życie 23 grudnia 2010 roku. Do dziś podpisały ją 92 państwa, a 39 ratyfikowało.

Najważniejsze postanowienia dotyczą m.in. definicji wymuszonych zaginięć oraz utworzenia Komitetu do spraw wymuszonych zaginięć, do którego jednostki mogą składać skargi – communications (art. 26-36).

W myśl art. 1, par. 1. Konwencji nikt nie powinien podlegać wymuszonemu zaginięciu; par. 2 stanowi, że żadne okoliczności jak wojna, zagrożenie wojną czy inna wewnętrzna niestabilność nie mogą być przywoływane żeby usprawiedliwić wymuszone zaginięcia.

Artykuł 2 Konwencji zawiera definicję wymuszonych zaginięć stanowiąc:  „Wymuszone zaginięcie” to zatrzymanie, areszt, porwanie lub inna forma pozbawienia wolności przez funkcjonariuszy państwa, czemu towarzyszy odmowa przyznania przez władze tego faktu i ukrywanie przed bliskimi prawdy o losie i miejscu pobytu osoby zaginionej. Zaprzeczając jakoby ofiara znajdowała się pod ich kontrolą, władze odmawiają jej wszelkich praw, w tym dostępu do sądu i uczciwego procesu, co sytuuje tę osobę poza ochroną prawa. (tłumaczenie definicji w wersji prezentowanej na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości, ms.gov.pl).

Artykuł 5 stanowi, że systematyczne i rozległe wymuszone zaginięcia stanowią zbrodnię przeciwko ludzkości (...).

Konwencja na stronie ONZ: treaties.un.org