Pięć federalnych agencji regulacyjnych przyjęło normy implementujące sekcję 619 Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act czyli tzw. Zasadę Volckera dodaną w 2010 roku do najważniejszego w ostatnich latach aktu reformującego amerykański system finansowy (szeroko: Zeszyty Naukowe KGŚ SGH). Ubezpieczone instytucje depozytowe oraz podmioty z nimi związane (podmioty sektora bankowego) nie będą mogły na własny rachunek prowadzić krótkoterminowych transakcji z użyciem środków własnych (short-term proprietary trading) niektórymi papierami wartościowymi, derywatami, towarowymi kontraktami future ani opcjami na te instrumenty (SEC, Agencies Issue Final Rules Implementing the Volcker Rule). Ograniczono także możliwość inwestowania i nawiązywania innych relacji między takimi podmiotami a funduszami hedgingowymi oraz private equity. Regulacje wejdą w życie 1 kwietnia 2014, natomiast wedle oświadczenia FED podmioty objęte zakresem regulacji powinny je wdrożyć przed 21 lipca 2015.
Wspomnianych 5 agencji to: Rada Gubernatorów Rezerwy Federalnej, Biuro Kontrolera Waluty, Federalna Korporacja Ubezpieczeń Depozytów, Komisja Papierów Wartościowych i Giełd oraz Komisja Handlu Kontraktami Futures Na Towary.
Kontekst międzynarodowy
Zasada Volckera stanowi próbę strukturalnego rozwiązania problemu instytucji "zbyt wielkich żeby upaść" (TBTF), co od początku kryzysu finansowego stanowiło przedmiot uwagi choćby na forum G20 oraz obszar prac Financial Stability Board (wątek ten przewijał się już także na naszym blogu). Wprawdzie przyjmowane rozwiązania każdorazowo adaptowane są do lokalnej specyfiki (np. w Wielkiej Brytanii podstawę prac stanowiła inicjatywa "Vickers Ring-Fence" rozdzielenia aktywów bankowych według kryterium ryzyka prowadzonych operacji, a w Europie obszerny Raport Liikanena, w którym mowa m.in. o transakcjach z użyciem środków własnych), jednak ich wdrożenie powinno wywrzeć pozytywne efekty zewnętrzne w postaci podniesienia stabilności światowego systemu finansowego. Unilateralne działania pociągną za sobą również koszty, bowiem adresatem środków ograniczających są przede wszystkim podmioty aktywne międzynarodowo (IMF, IMF STAFF DISCUSSION NOTE Creating a Safer Financial System: Will the Volcker, Vickers, and Liikanen Structural Measures Help?).
Odpowiednio, kwestia wpływu Zasady Volckera na banki zagraniczne od początku budziła liczne obawy (HLS, The Volcker Rule’s Impact on Foreign Banking Organizations, Deal Book NY Times, How the Volcker Rule May Affect Foreign Banks, The Wall Street Journal, EU Red-Flags 'Volcker', Bloomberg, Volcker Rule May Impact Banks in Germany, U.K., France, EU Says), co w rezultacie doprowadziło do częściowego złagodzenia przedmiotowych regulacji (Bloomberg, Volcker Rule Ushers in Era of Increased Oversight of Trade).
Zasada Volckera
Zamysłem, który przyświecał byłemu Prezesowi FED Paulowi Volckerowi było zakazanie bankom prowadzenia spekulacyjnej działalności nieleżącej w interesie ich klientów. Restrykcyjność proponowanych przepisów początkowo różniła Volckera ze zwolennikami zastosowania łagodniejszych środków, do których należał choćby Prezydent Obama i Sekretarz Skarbu Timothy Geithner. W 2010 roku, ku zdziwieniu części obserwatorów oraz silnej opozycji sektora prywatnego, administracja poparła projekt Zasady Volckera (The Washington Post, Obama's 'Volcker Rule' shifts power away from Geithner). Ostatecznie jednak przyjęte właśnie, nader zawiłe przepisy (71 stron tekstu poprzedzonych 850 stronami preambuły) zawierają szereg obszernych wyłączeń zasadniczo oddalających początkową koncepcję od sposobu jej realizacji (Forbes, The Six Gaping Loopholes In The Controversial Volcker Rule), a mimo dość spokojnych reakcji Wall Street - co może świadczyć o przewidywanej przez spółki skali koniecznych dostosowań - próba sądowego podważenia legalności przepisów nie będzie zaskoczeniem (Reuters, U.S. finalizes Volcker rule, curbing Wall Street's risky trades).
Zob. także:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz