Przy szklaneczce whisky o jurysdykcji

Trybunał Sprawiedliwości UE po raz kolejny wziął pod lupę rozporządzenie Bruksela I. Powodem było pytanie prejudycjalne belgijskiego Sądu dotyczące interpretacji art. 2 oraz art. 5 rozporządzenia. Spór toczący się przed belgijskim sądem dotyczy umowy na sprzedaż wyłączną zawartej pomiędzy dystrybutorem whisky (z siedzibą w Belgii) oraz jej producentem (z siedzibą we Francji). W niniejszej sprawie dystrybutor dochodzi odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy bez wypowiedzenia. 

Na gruncie zaistniałego stanu faktycznego zostały postawione 2 pytania. Pierwsze dotyczyło tego, czy przepisy rozporządzenia wykluczają stosowanie krajowego przepisu jurysdykcyjnego, który przyznaje sądom krajowym powoda jurysdykcję do rozpoznawania sporów. Na gruncie belgijskiego prawa, poszkodowany - wyłączny dystrybutor, może pozwać udzielającego prawa do sprzedaży wyłącznej, bądź przed sąd właściwy dla swojego miejsca zamieszkania bądź przed sąd właściwy dla miejsca zamieszkania lub siedziby udzielającego. W odpowiedzi Trybunał, powołując się na cele rozporządzenia oraz zasadę, zgodnie z którą w przypadku gdy pozwany ma miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego, jurysdykcję posiadają sądy tego państwa, rozstrzygnął, że interpretacja art. 2 stoi na przeszkodzie stosowaniu wskazanego powyżej krajowego przepisu jurysdykcyjnego. Wskazał jednocześnie, że jedyne dopuszczalne wyjątki od tej zasady są przewidziane w rozporządzeniu.

W drugim pytaniu belgijski sąd postawił pytanie czy do umowy na sprzedaż wyłączną ma zastosowanie art. 5 pkt 1 lit a) czy też art. 5 pkt 1 lit. b)? Trybunał wskazując na typowe zobowiązania zawarte w umowie na sprzedaż wyłączną stwierdził, że należy ją traktować jak umowę „świadczenia usług”. Tym samym zadecydował, że stosować się będzie art. 5 pkt 1 lit. b). 

Pełne uzasadnienie można przeczytać tutaj