Kryzys na granicy. Czy Polski Czerwony Krzyż pamięta o swojej misji?

Media donosiły o strajku okupacyjnym w siedzibie Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża, który właśnie zakończył się fiaskiem (zobacz informacje tutaj). 

Aktywiści biorący udział w strajku chcieli zmusić ZG do działania na granicy z Białorusią i udzielenia pomocy migrantom oraz osobom ubiegającym się o azyl. 

Aby zrozumieć, dlaczego właśnie rola PCK w obecnym kryzysie jest kluczowa trzeba pamiętać o kilku kwestiach:

1.  Polski Czerwony Krzyż działa na podstawie ustawy z 16 listopada 1964 r. o Polskim Czerwonym Krzyżu.  Zgodnie ww. ustawą, PCK jest organizacja humanitarna o szczególnym charakterze i szczególnych (ustawowych) przywilejach, które mają pomóc jej w organizowaniu działalności humanitarnej na terytorium Polski, jak i za granicą. Tym samym PCK ma wyjątkową pozycję wśród organizacji humanitarnych w Polsce.

2,  Art. 1 wspomnianej ustawy wyraźnie wskazuje, że do zadań PCK należy organizowanie i prowadzenie działalności humanitarnej, w tym działań na rzecz ochrony zdrowia i życia ludzkiego, niesienie pomocy we wszystkich okolicznościach, gdy dobra te są zagrożone. Z kolei art. 2 ustawy w szczególności wymienia prowadzenie działalności humanitarnej na rzecz osób chronionych międzynarodowymi konwencjami. 

Taką międzynarodową konwencją jest zarówno Konwencja dotyczącą statusu uchodźców z 1951 r. wraz z protokołem z 1967 r., jak  i Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, który gwarantuje m.in. prawo do życia każdej osobie, która znajdzie się na terytorium i pod jurysdykcją RP (art. 6 w związku z art. 2(1)). 

3. Tym samym PCK zgodnie z ww. ustawą ma możliwość udzielania pomocy wszelkim osobom w potrzebie w miarę swoich możliwości ludzkich, materialnych, finansowych, natomiast państwo polskie działalność PCK w tym zakresie powinno wspierać. 

3.   PCK jest częścią Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Zgodnie z art. 2(3) Statutów Ruchu. RP jest zobowiązana wspierać, kiedy tylko jest to możliwe, pracę komponentów Ruchu, czyli także tzw. narodowego stowarzyszenia, którym jest PCK – stowarzyszenie wyraźnie uznane przez władze RP zgodnie z ww. ustawą.  

4. PCK może skorzystać z  prawa humanitarnej inicjatywy i wystąpić do władz polskich z prośbą o umożliwienie wizyt w miejscach, gdzie są przetrzymywane osoby, które przedostały się w sposób nielegalny do Polski. Byłoby to zgodne z zasadą humanitaryzmu, której definicję przyjęto na Międzynarodowej Konferencji Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca w Wiedniu 1965 r. (w konferencji biorą udział zarówno przedstawiciele państw, jak i stowarzyszeń krajowych – a więc także PCK, oraz przestawiciele MKCK i Federacji), zgodnie z którą humanitaryzm oznacza m.in. wysiłki na rzecz zapobieżenia i uśmierzenia ludzkiego cierpienia, gdziekolwiek do niego dochodzi. Celem jest ochrona życia i zdrowia i zapewnienie szacunku dla istoty ludzkiej, a także promowanie wzajemnego zrozumienia, przyjaźni, współpracy i trwałego pokoju między narodami. 

5. Polski Czerwony Krzyż prowadzi Krajowe Biuro Informacji i Poszukiwań, które jest finansowane przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji. Podstawą działalności Biura są Konwencje Genewskie z 1949 r. (zob. np. art. 26 IV KG) oraz Protokół Dodatkowy do nich z 1977 r. (zob. np. art. 33(3) PD I). Zgodnie z informacjami na oficjalnej stronie PCK, do zadań biura należy: prowadzenie poszukiwań i ustalanie losów ofiar wojen, konfliktów zbrojnych i klęsk żywiołowych (w tym ofiar II wojny światowej i uchodźców/migrantów); prowadzenie tzw. poszukiwań humanitarnych w przypadkach, gdy najbliższa rodzina nagle utraciła kontakt z krewnym za granicą i mimo posiadania ostatniego adresu nie może go nawiązać, w tym poszukiwania osób, które w ostatnich latach wyjechały w celach zarobkowych za granicę (tzw. migranci ekonomiczni); poszukiwania migrantów z zagranicy, którzy zaginęli na terytorium Polski. Tym samym PCK ma możliwość wnioskowania o udostępnienie danych, które są konieczne do ustalenia pobytu danych osób (także osób przebywających w ośrodkach dla osób ubiegających się o azyl lub w innych miejscach zatrzymania migrantów). Dane te mogą być konieczne do odnalezienia zaginionych czy odbudowy więzi rodzinnych, które to działania zgodnie z KG należą do obowiązków państw stron konwencji – a zatem także RP. Szczególne obowiązki związane są z odpowiednią dokumentacją pobytu dzieci (zob. np. art. 78(3) PD I).

 

Nic więc dziwnego, że obecna bierność, czy też dotychczasowa bardzo ograniczona działalność PCK są po prostu niezrozumiałe. PCK jest w zasadzie jedyną organizacją z tak silnym (w porównaniu do innych organizacji) mandatem ustawowym, która mogłaby udzielać pomocy potrzebującym. O ile polskie władze jej to umożliwią. 

Warto też pamiętać, że PCK - tak jak każdy komponent Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża ma obowiązek kierowania się zasadami:

- HUMANITARYZMU

- BEZSTRONNOŚCI

- NEUTRALNOŚCI

- NIEZALEŻNOŚCI

- DOBROWOLNOŚCI

- JEDNOŚCI

- POWSZECHNOŚCI.

PCK ma piękną historię. Ogromny autorytet, który może zaprzepaścić i tego nie mogą zaakceptować jego pracownicy, wolontariusze, sympatycy. Dlatego warto powtarzać pytanie, czy PCK jeszcze pamięta o swojej misji? I czy polskie władze pamiętają, że mają PCK w tej misji wspierać?

PS. W kilka godzin po publikacji naszego postu na stronie PCK pojawił się apel PCK o dostęp do migrantów na granicy: https://pck.pl/polski-czerwony-krzyz-apeluje-o-dostep-do-migrantow-na-granicy-polsko-bialoruskiej/

Piłka zatem jest teraz po stronie polskich władz.

Oświadczenie w sprawie rezygnacji z członkostwa w Doradczym Komitecie Prawnym

Poniżej publikujemy oświadczenie w sprawie rezygnacji z członkostwa w Doradczym Komitecie Prawnym. 

                                                                                                     Łódź, Kraków 20 września 2021 r.

 

prof. dr hab. Anna Wyrozumska

prof. dr hab. Władysław Czapliński

prof. dr hab. Sławomir Dudzik

dr hab. Jerzy Kranz, profesor Akademii Leona Koźmińskiego

dr hab. Michał Kowalski, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego

prof. dr hab. Roman Kwiecień

 

 

Pan dr hab. Piotr Wawrzyk

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych

 

 

Szanowny Panie Ministrze,

 

                Fundamentem prawa jest zasada pacta sunt servanda. Na niej opiera się każdy system prawny. Jej negowanie sprowadza się w praktyce do porzucenia kręgu cywilizowanego świata rzymskiej kultury prawnej.

                Z niepokojem śledzimy proces deprecjacji zasady wykonywania w dobrej wierze zobowiązań międzynarodowych. Zgodnie z przyjętą od okresu międzywojennego zasadą, żadne państwo nie może powoływać się na swoje prawo wewnętrzne dla niewywiązywania się ze zobowiązań międzynarodowych. Praktyka organów Rzeczypospolitej Polskiej w coraz większym stopniu odrzuca tę zasadę, co przejawia się m.in. niewykonywaniem orzeczeń sądów międzynarodowych oraz absolutyzacją przepisu art. 8 Konstytucji RP, któremu próbuje się nadać rangę wyższą od pozostałych norm prawnych. Selektywne odczytywanie tego przepisu ignoruje ideę art. 9 Konstytucji, który nakazuje wszystkim organom państwa przestrzegać wiążącego prawa międzynarodowego. Naruszanie zobowiązań międzynarodowych staje się deliktem konstytucyjnym.

                Praktyka Ministerstwa Spraw Zagranicznych, której wyrazem są m.in. stanowiska zajmowane  w postępowaniach przed Trybunałem Konstytucyjnym, podważa moc wiążącą zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego, w tym również z prawa Unii Europejskiej (zwłaszcza zasady lojalnej współpracy i unijnej aksjologii).

                W tej sytuacji uznaliśmy, że nie możemy firmować ani wspierać naruszającej prawo praktyki. Z dniem dzisiejszym, po wielu latach współpracy, składamy rezygnację z członkostwa w Doradczym Komitecie Prawnym przy Ministrze Spraw Zagranicznych.

 

Z poważaniem

 

(Anna Wyrozumska, Władysław Czapliński, Sławomir Dudzik, Jerzy Kranz, Michał Kowalski, Roman Kwiecień )

Zmiana formuły i nowa porcja Ogłoszeń

Drodzy Czytelnicy,
Mając na uwadze Waszą wygodę i potrzebę dostarczenia Wam najważniejszych informacji w jak najbardziej syntetycznej formie, postanowiliśmy zmienić formułę działu Ogłoszeń - od dzisiaj ogłoszenia będą ukazywać się na Stronie Głównej w każdy piątek po południu. Zaczynamy!

1. Call for papers: Intergovernmental Organisations In-House Counsel Journal 

Association of Lawyers in Intergovernmental Finance and Development Organisations zaprasza do nadsyłania artykułów ze wszystkich gałęzi prawa, które są istotne z punktu widzenia organizacji, do których należą członkowie Stowarzyszenia. Propozycje artykułów należy przesyłać do 30 stycznia 2022 r. Więcej informacji można znaleźć tutaj.

2. Call for abstracts: Yearbook of International Disaster Law 

Redakcja Yearbook of International Disaster Law zaprasza do przesyłania tekstów do kolejnego numeru czasopisma (vol. No. 4). Tematem przewodnim tego wydania będzie “Regionalization and Localization of International Disaster Law”, ale można nadsyłać także teksty do sekcji ogólnej. Zgłoszenia (abstrakt 700-1000 słów wraz z CV) należy przesyłać do 14 listopada br. Więcej informacji można znaleźć tutaj. 

3. Call for papers: Annual SLS/BIICL Workshop 2021 (listopad 2021 r.)

29 listopada br. odbędą się w formie hybrydowej warsztaty dotyczące obowiązku współpracy między państwami. Zgłoszenia (abstrakt do 300 słów) należy przesyłać do 24 września do godz. 17:00 BTS. Planowana jest publikacja pokonferencyjna. Więcej informacji można znaleźć tutaj. 

4. Call for papers: SIDE 16th Annual Conference (Trydent, grudzień 2020 r.)

W dniach 15-17 grudnia odbędzie się online konferencja organizowana przez Italian Society of Law and Economics. Wśród tematów, których mogą dotyczyć wystąpienia, są m.in. prawo międzynarodowe i gospodarka międzynarodowa oraz sprawiedliwość społeczna i prawa człowieka. Zgłoszenia należy przesyłać do 30 września br. Opłata konferencyjna wynosi od 100 do 220 euro w zależności od statusu uczestnika i daty wpłaty. Planowana jest publikacja pokonferencyjna. Więcej informacji można znaleźć tutaj. 

Guest post: O potrzebie refleksji nad metodami badawczymi w naukach prawnych

 Poniższym postem rozpoczynamy cykl dotyczący metod badawczych. Zapraszamy do czytania i dzielenia się przemyśleniami w komentarzach lub poprzez przesłanie rozbudowanych komentarzy do redaktorów bloga (nasze mejle w zakładce "O nas"). 

O potrzebie refleksji nad metodami badawczymi w naukach prawnych

 

Chociaż metody badawcze są podstawowymi narzędziami naukowca, wielu z nas nie przywiązuje większej uwagi do ich wyboru. Wybór często traktujemy jako oczywisty, a królową jest metoda dogmatycznoprawna. Metody badawcze często nie są opisywane w artykułach w ogóle albo zdawkowo. Czytając tekst, nie wiemy w jaki sposób – i dlaczego w taki a nie inny – autor przeprowadził badania. Sięgnijcie po dziesięć tekstów naukowych, które ostatnio czytaliście i spójrzcie, czy znajduje się tam opis wykorzystanej metody badawczej.  Brak oczekiwania ze strony czytelników, recenzentów i wydawców, że opiszemy w tekście zastosowane metody badawcze powoduje, że przygotowując publikację nie zawsze dokonujemy refleksji nad wyborem konkretnej metody. Poniżej przedstawiamy w trzech punktach, dlaczego – naszym zdaniem – warto poświęcić tematowi metod badawczych więcej uwagi.  

Po pierwsze – aby prowadzić lepsze badania

Rozpoczynając prowadzenie badań powinnyśmy zadać sobie pytania: co chcemy badać? W jaki sposób chcemy to badać? Dlaczego wybraliśmy te metody do badań? Jakie są konsekwencje naszych wyborów? W badaniach prawnych nie zawsze w tekstach udzielamy odpowiedzi na te pytania. Tymczasem sięgając po metodę dogmatycznoprawną warto wytłumaczyć, dlaczego analizujemy konkretne orzeczenia/dokumenty, np. najczęściej cytowane, wybrane z próby losowej lub wręcz przeciwnie – uwzględniające podział ze względu na wybraną cechę (link). Z kolei prezentując przegląd literatury możemy sięgnąć po rozwinięte w naukach ścisłych metody przeglądu systematycznego (link) lub przeglądu zakresowego (link). Korzystając z baz orzeczeń czy dokumentów (np. Universal Human Rights Index, HUDOC) szczegółowe wskazanie wykorzystywanych filtrów i słów kluczowych umożliwi innym badaczom zweryfikowanie na ile nasze podejście faktycznie odpowiada na postawione pytania badawcze.

Neo-prezes SN Małgorzata Manowska wytłumaczyła Radzie Europy czym jest praworządność

Neo-prezes SN Małgorzata Manowska wzięła udział w konferencji Prezesów Sądów Najwyższych państw członkowskich Rady Europy pt. „Rządy prawa i wymiar sprawiedliwości w erze cyfrowej” oraz w uroczystej inauguracji roku sądowego w ETPCz 10 września 2021 roku. Przy tej okazji złożyła wizytę Sekretarz Generalnej RE Mariji Pejčinović Burić, jak również odbyła oficjalne spotkania z Przewodniczącym Komitetu Ministrów RE oraz Komisarz Praw Człowieka RE Dunją Mijatović.

Więcej informacji nt. wizyt znajduje się w komunikacie SN zwieńczonym następującą złotą myślą:

Uczestnicy rozmów z uznaniem odnieśli się do działań, jakie Pierwsza Prezes podjęła celem stworzenia warunków do rozwiązania problemów, z jakimi mierzy się wymiar sprawiedliwości w Polsce. Podkreślali również doniosłość dialogu, jaki Pierwsza Prezes i Sąd Najwyższy prowadzi z Radą Europy. Pierwsza Prezes naświetliła szereg zagadnień związanych z trwającą reformą wymiaru sprawiedliwości w Polsce i zwróciła uwagę na kwestie, których niewzięcie pod uwagę prowadzi do nieporozumień i utrudnia dialog. Pierwsza Prezes uzyskała w związku z tym zapewnienie, że stanowisko Sądu Najwyższego będzie teraz brane pod uwagę we wszystkich aspektach.

Wszyscy uczestnicy rozmów z satysfakcją podkreślali doniosłość przeprowadzonych rozmów i konstruktywny charakter prowadzonego dialogu.

Guest post: O nadrzędności Konstytucji RP czyli rozważania o wyższości świąt …

 Rzeczpospolita Polska znalazła się w niebezpieczeństwie, o czym informują wysocy przedstawiciele władz państwowych. A więc Ojczyzna w potrzebie!

W opinii rządzącego obozu mamy do czynienia z objawami wojny hybrydowej lub agresji prawnej, nie tylko ze strony Białorusi, lecz również Unii Europejskiej (UE) i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Grożą nam też czescy sąsiedzi nie zapominając o politykach izraelskich.

1. Prawnika zaczyna jednak coraz bardziej boleć głowa, gdy słyszy kolejne wynurzenia o nadrzędności konstytucji, naruszonej polskiej suwerenności, braku kompetencji organów Unii czy też o niemieckim dyktacie[1]. W debacie tej ledwo słychać głosy prawników, zwłaszcza specjalistów prawa międzynarodowego i unijnego.

Kontrowersje na tym tle wiążą się z przestrzeganiem prawa międzynarodowego oraz pojmowaniem zasad praworządności[2] i suwerenności. Skąd jednak wiadomo, że nadrzędny charakter Konstytucji RP stanowi panaceum na wszelkie prawne dolegliwości?

 

Realizacja przez Polskę postanowień Konwencji Stambulskiej – rezultaty pierwszej ewaluacji

Kilka dni temu zostało opublikowane tzw. sprawozdanie bazowe (baseline evaluation report) z wykonywania przez Polskę zobowiązań nałożonych przez Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (tzw. Konwencję Stambulską). Konwencja zobowiązuje państwa strony do cyklicznego składania sprawozdań dotyczących środków podjętych na rzecz jej wdrażania. Pierwsze sprawozdanie ma szczególny charakter, bowiem dotyczy wszystkich aspektów realizacji Konwencji, podczas gdy kolejne cykle sprawozdawcze będą odnosić się do jej wybranych artykułów. 

Prokurator MTK upoważniony do prowadzenia postępowania wobec Filipin

 15 września Międzynarodowy Trybunał Karny upoważnił prokuratora  (decyzja tu) do rozpoczęcia dochodzenia w sprawie sytuacji na Filipinach, w związku ze zbrodniami objętymi jurysdykcją Trybunału rzekomo popełnionymi na terytorium Filipin w okresie od 1 listopada 2011 r. do 16 marca 2019 r. w kontekście tzw. kampanii pt. „wojna z narkotykami”. Podczas tej kampanii zginęło wielu przypadkowych ludzi zabijanych arbitralnie za ich domniemane powiązania z nielegalnym handlem narkotykami. 

Wniosek o upoważnienie do prowadzenia postępowania złożyła odchodząca prokurator Fatou Bensouda (pisaliśmy o tym tu) a teraz będzie musiał się z tym postępowaniem zmierzyć nowy - Karim Khan. 

Oczywiście Filipiny w osobie prezydenta Rodrigo Duterte już ogłaszają, że nie będą współpracować z trybunałem ani nikogo z trybunału nie wpuszczą na teren państwa (zobacz tu czy tu), nie musi to jednak dziwić, przecież postępowanie prokuratora może dotyczyć prezydenta Duterte osobiście. To on prawdopodobnie odpowiada za tysiące ofiar "wojny z narkotykami".

ETPC odmawia wydania opinii doradczej na wniosek Komitetu Bioetyki Rady Europy na podstawie art. 29 Konwencji z Oviedo

Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał decyzję o nieprzyjęciu wniosku o wydanie opinii doradczej, przedłożonego przez Komitet Bioetyki Rady Europy (DH-BIO) na podstawie art. 29 Konwencji o prawach człowieka i biomedycynie („Konwencja z Oviedo”). Decyzja ETPC jest ostateczna i została wydana przez Wielką Izbę. DH-BIO zwrócił się do ETPC o opinię doradczą w sprawie dwóch pytań dotyczących ochrony praw człowieka i godności osób z zaburzeniami psychicznymi w kontekście wydawania przez władze publiczne decyzji o przymusowym umieszczaniu i/lub leczeniu w zakładzie zamkniętym. Choć ETPC odrzucił ten konkretny wniosek, równocześnie jednak potwierdził swoją jurysdykcję do wydania opinii doradczych na podstawie art. 29 Konwencji z Oviedo. Uzasadnieniem dla odrzucenia wniosku było to, że poruszone kwestie nie wchodziły w zakres kompetencji Trybunału, ponieważ nie dotyczyły kwestii o charakterze prawnym. 

Wniosek złożony przez DH-BIO był pierwszym wnioskiem na podstawie art. 29 Konwencji z Oviedo. Należy go odróżnić od wniosków o wydanie opinii doradczej na podstawie Protokołu nr 16, który przewiduje kompetencję najwyższych sądów i trybunałów do zwracania się do ETPC w kwestiach interpretacji lub stosowania praw i wolności określonych w EKPC.

Decyzja dostępna jest tu.

Wyrok ETPCz X. p. Polsce dotyczący dyskryminacji na tle orientacji seksualnej

ETPC wydał istotny wyrok w sprawie X. p. Polsce (skarga nr 20741/10). Wyrok był naprawdę długo oczekiwany, ponieważ skarga złożona została przed 11 laty, w 2010 r.

Zarzut podniesiony w skardze dotyczył dyskryminacji, której doznała skarżąca w trakcie postępowań dotyczących przyznania jej praw do wykonywania opieki nad małoletnim dzieckiem. Skarżąca podnosiła, iż okoliczność, że po rozwodzie związała się z osobą tej samej płci, czyli kobietą, był podnoszony w niekorzystnych dla niej rozstrzygnięciach sądów jako podstawowy argument przemawiający przeciwko przyznaniu jej prawa w zakresie opieki. 

ETPC podzielił argumentację skarżącej i uznał, że doszło do zróżnicowanego traktowania skarżącej, które wynikało z jej orientacji seksualnej i dlatego też stanowiło dyskryminację. Doszło więc do naruszenia art. 14 w zw. z art. 8 EKPC.

Długo oczekiwany wyrok będzie teraz niewątpliwie przedmiotem intensywnej debaty publicznej. Warto w nim natomiast zwrócić uwagę na zdanie odrębne sędziego Wojtyczka, który nie podzielił poglądu większości o naruszeniu praw skarżącej. W opinii sędziego szczególnie interesujący - i bardzo aktualny - należy uznać argument dotyczący braku zapewnienia sprawiedliwości proceduralnej innym uczestnikom postępowania krajowego, a mianowicie w szczególności byłemu mężowi skarżącej oraz synowi. Sędzia podkreślił, że żaden z uczestników postępowania krajowego nie miał możliwości wypowiedzenia się w postępowaniu przed Trybunałem. Jest to bardzo istotna uwaga, która wpisuje się w szerszą dyskusję dotyczącą tej kwestii. W przypadku spraw przeciwko Polsce szczególnie istotne byłoby zapewnienie możliwości wzięcia udziału w postępowaniu przed ETPC pokrzywdzonym przestępstwem, ponieważ skutkiem wyroku ETPC w zakresie postępowań karnych może być wznowienie postępowania. Takiego skutku ustawodawca polski nie przewidział dla postępowań z obszaru prawa cywilnego (w tym rodzinnego).

ETPC uchyla stosowanie środków tymczasowych w stosunku do Łotwy w związku z sytuacją na granicy z Białorusią

15 września ETPC uchylił stosowanie (nałożonych 25. sierpnia 2021) środków tymczasowych w stosunku do Łotwy w związku z sytuacją na granicy łotewsko - białoruskiej (pisaliśmy tu). Jak się wydaje decyzja ta została podjęta w obliczu faktu, że z 41 osobowej grupy irackich Kurdów, 11 osób (6 dorosłych i 5 dzieci) zostało wpuszczonych na terytorium Łotwy ze względu na stan zdrowia oraz wiek. Jak podaje Trybunał, pozostałe osoby nie przebywają już na granicy.

Choć tego samego dnia, tj. 25 sierpnia 2021, Trybunał nałożył środki tymczasowe także na Polskę zobowiązując władze polskie do dostarczenia żywności, leków i pomocy medycznej, w ostatnim komunikacie Trybunału nie ma nawiązania do sytuacji w Polsce i zniesienia obowiązywania środków. Trzeba jednak wskazać, że w pierwotnej decyzji Trybunału jako termin obowiązywania środków został wskazany właśnie 15 września. Biorąc pod uwagę upływ tego terminu należy chyba przyjąć, że środki nie obowiązują także w stosunku do Polski.  

  

Oferty pracy w MSZ

Ministerstwo Spraw Zagranicznych poszukuje aktualnie specjalistów do spraw procedur skargowych (postępowanie przed międzynarodowymi organami ochrony praw człowieka - aspekty cywilne, administracyjne oraz karne). Praca w Departamencie Prawno - Traktatowy.

Więcej szczegółów można znaleźć tu (aspekty cywilne i administracyjne) oraz tu (aspekty karne).

Od 1 września 2021 r. ETPC wprowadza nowy format orzeczeń

Od 1 września 2021 r. i na dwuletni okres próbny ETPC wprowadza nowy format wyroków. Orzeczenia w sprawach rozpatrywanych w składzie 3 osobowych Komitetów będą redagowane w znacznie bardziej zwięzły i ukierunkowany sposób. Nowy format wyroków i decyzji ma na celu dalsze zmniejszenie zaległości Trybunału i jest zgodny z ogłoszoną na początku tego roku strategią rozpatrywania spraw przez Trybunał.

Celem strategii jest wypracowanie sposobów postępowania ze sprawami, które - w zakresie priorytetyzacji skarg - należą do tzw. IV kategorii. Z jednej strony są to sprawy, które nie dotyczą praw o charakterze fundamentalnym (np. prawo do życia), ale z drugiej strony nie kwalifikują się do rozstrzygnięcia w drodze już uproszczonych mechanizmów stosowanych przez Trybunał (kat. V - VIII). Czas rozpatrywania tych spraw to ok. 5 - 6 lat, przy czym trzeba podkreślić, że są to często sprawy mające duże znaczenie dla państw.

Wśród tych spraw Trybunał ma zamiat identyfikować tzw. sprawy wpływowe ("impact" cases) i rozpatrywać je w szybszy, ale bardziej ustandaryzowany i prostyszy sposób.  

Więcej szczegółow nt. strategii Trybunału tu i tu.

Guest Post: Czy wprowadzenie stanu wyjątkowego obliguje Polskę do dokonania derogacji na podstawie art. 15 EKPC?

 

Czy wprowadzenie stanu wyjątkowego obliguje Polskę do dokonania derogacji na podstawie art. 15 EKPC?

Kryzys na granicy polsko-białoruskiej ma wiele aspektów prawnych, humanitarnych i politycznych, których nie da się omówić w ramach jednego postu.  Truizmem byłoby powiedzieć, że sytuacja ta skupia jak w soczewce bardzo zasadnicze kwestie, takie jak humanitaryzm i szacunek do praw człowieka w konkretnej, ekstremalnie trudnej sytuacji życiowej grupy cudzoziemców.

Poniższe uwagi są tylko krótkim komentarzem do tego, jakie konsekwencje  mogą wynikać (lub nie) z decyzji o wprowadzeniu 30-dniowego stanu wyjątkowego na obszarze części województwa podlaskiego i lubelskiego z dniem 2 września 2021 r., z perspektywy Europejskiej konwencji praw człowieka.

1.      Odnotujmy, że art. 7 ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym (Dz.U. 2002 nr 117 poz. 985) przewiduje obowiązek notyfikacji wprowadzenia i zniesienia stanu wyjątkowego dwóm podmiotom: Sekretarzowi Generalnemu ONZ i Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

2.      Organizacje międzynarodowe zajmujące się prawami człowieka będą dzięki takiej notyfikacji oficjalnie wiedziały, że władze RP podjęły decyzję, która potencjalnie i faktycznie może wpływać na sposób wykonywania zobowiązań międzynarodowych z zakresu praw człowieka. Wyłącznie od tych organizacji zależy, czy taka notyfikacja wywoła jakąkolwiek reakcję (np. w drodze działań Biura Wysokiej Komisarz ONZ ds. Praw Człowieka czy procedur specjalnych ONZ).