Pewnie nie raz będziemy do tego wracać, zwłaszcza w sekcji
Bezpieczeństwo, natomiast ja skrzętnie odnotowuję powstanie tzw. podręcznika
Tallińskiego (Tallinn Manuall, dostępny wraz z innymi dokumentami na stronie: http://www.ccdcoe.org/249.html),
przygotowanego przez niezależną grupę ekspertów (projekt finansowany przez
NATO) pod kierownictwem M. Schmitta. Podręcznik ma być odpowiedzią na jedno z
najważniejszych pytań stawianych współcześnie mianowicie na ile prawo międzynarodowe
odnosi się do cyberprzestrzeni. Podręcznik nie jest oficjalnym dokumentem, ale można
go uznać za początek prac mających na celu przystosowanie istniejącego prawa do
zmieniającej się cyber rzeczywistości, ponieważ wskazuje, które normy prawa międzynarodowego
odnoszą się do cyber konfliktów i które reguły rządzą takimi typami konfliktów.
Przykładowo reguła pierwsza nosi tytuł suwerenność i
wskazuje, że państwo może kontrolować cyber infrastrukturę oraz jej działania w
zakresie swojego terytorium. Reguła druga odnosi się do jurysdykcji i
precyzuje, że państwo może wykonywać jurysdykcję wobec osób zaangażowanych w
cyber działania na jego terenie, wobec cyber infrastruktury znajdującej się
jego terytorium i ekstraterytorialnie, zgodnie z prawem międzynarodowym.
Po bardzo pobieżnym przejrzeniu Podręcznika należy wskazać,
że głównym punktem odniesienia były Konwencje Genewskie z 1949 roku; odnosi się
on zarówno do ius in bello, jak i ius ad bellum .
Za ideę stanowiącą źródło
powstania Podręcznika można uznać jedno ze zdań komentarza „ the mere fact that a computer (rather than a more
traditional weapon, weapon system, or platform) is used during an operation has
no bearing on whether that operation amounts to a ‘use of force’. Similarly, it
has no bearing on whether a State may use force in self –defence” (Tallinn
Manual, § 1 Komentarz do Rozdziału III).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz