W ostatnich dniach Trybunał w Strasburgu
wydał szeroko oczekiwane orzeczenie dotyczące pozytywnych zobowiązań państw
odnośnie do zachodzących zmian klimatu i ich skutków[i]. Wywołało ono już
pierwsze, zasadniczo entuzjastyczne, komentarze[ii], w tym na Blogu PPM.[iii] Poniższy krótki
komentarz ma na celu skrótowe zaprezentowanie subiektywnie najistotniejszych
fragmentów orzeczenia, które w wielu aspektach odchodzi od ustalonej
interpretacji EKPCz, zaś nie zostały poruszone we wcześniej opublikowanym
poście.
1. Odwołanie
do konsensusu nauk przyrodniczych przy ustalaniu marginesu swobody uznania
państw.
Doktryna margin of
appreciation stanowi jedną z podstawowych reguł interpretacyjnych EKPCz
stworzonych przez Trybunał. Obecna przykładowo w sprawie Handyside v. ZK, jak
również wprowadzona przez państwa-strony do Protokołu nr 15 do Konwencji.
Jednym z jej elementów jest zasada Europejskiego konsensusu. Co do zasady,
państwa Konwencji mogą interpretować i stosować ją w sposób zgodny z lokalnymi
tradycjami, wymaganiami polityki, większościowymi poglądami; jednakże, jeżeli
większość pozostałych stron EKPCz wyraża zbliżone postawy na daną sprawę
dotyczącą praw człowieka, zakres swobody uznania dostępny organom krajowym
zostaje proporcjonalnie ograniczony[iv]. Innymi słowy, ewolucja
polityk państw europejskich wpływa na ewolucję orzecznictwa ETPCz.
W sprawie Verein
KlimaSeniorinnen Schweiz, Trybunał w rozbudowany sposób odwołał się do
prawa międzynarodowego w kontekście zmian klimatu, w tym m.in.: do porządku
UNFCCC, rezolucji organów i ciał ONZ, Konwencji z Aarhus, prawa UE, oraz do
niedawnych orzeczeń krajowych dotyczących polityk klimatycznych (ust.
133-272). Co jednak istotne, Trybunał również bardzo szeroko odniósł się w tym
kontekście do konsensusu nauk przyrodniczych odnośnie do zachodzenia,
antropogenicznego pochodzenia oraz powagi zmian klimatycznych (ust. 64-120)[v]. ETPCz w szczególności
polegał na opinii IPCC, międzyrządowego organu eksperckiego badającego globalne
ocieplenie.
Powoływanie się przez ETPCz na
właściwe prawo międzynarodowe nie jest nowością – ETPCz regularnie powoływał
się na nie w swojej interpretacji[vi]. Tymczasem, odwołanie do
nauk przyrodniczych ma istotne znaczenie dla przyszłych orzeczeń w omawianej
problematyce. W tradycyjnym ujęciu Europejskiego konsensusu, powszechna zmiana
polityki państw w danej sprawie X, zazwyczaj prowadziła do zmiany zakresu
swobody uznania państw w sprawie X. Przykładowo, w niedawnym wyroku Fedotova
i in. v. Rosji, Trybunał, po przeprowadzeniu przeglądu praktyki państw Rady
Europy, zmienił wcześniejsze stanowisko dotyczące zobowiązań państw w
kontekście związków partnerskich par jednopłciowych.[vii] Wnioskowanie będzie
inne, gdy do powyższej reguły dodamy dodatkową przesłankę - konsensus naukowców
na sprawę X. Jeżeli zgodnie z wcześniejszym konsensusem europejskim, oraz
zgodnością nauki na sprawę X, zakres swobody uznania został określony przez
Trybunał w sposób X1, to zmiana konsensusu Europejskiego niekoniecznie
skończy się innym określeniem swobody uznania – i w efekcie, zakres X1 będzie
dalej obowiązywał, utrzymując wcześniejszy standard. Przykładowo, nawet
zakładając gwałtowne wycofanie się wszystkich państw Europy ze swoich
zobowiązań klimatycznych, czy zupełne odrzucenie działań mitygacyjnych i
adaptacyjnych, z uwagi na naukowy
konsensus dotyczący zmian klimatu, zakres marginesu swobody uznania państw
zakreślony w tym wyroku dalej będzie miał szansę obowiązywać. W ten sposób ETPCz (w czarniejszych
scenariuszach) może okazać się ostoją naukowości podczas przypływu
antynaukowych postaw klimatycznych. Pytanie – czy to odwołanie do konsensusu
nauki będzie przełożone na inne przedmioty skarg, takich jak aborcja, zapłodnienie
in vitro, prawa osób nieheteronormatywnych?
2. Przyznanie
organizacjom pozarządowym locus standi w sprawach o naruszenie praw
człowieka w kontekście zmian klimatu
Klasyczne pytanie na
egzaminach z prawa międzynarodowego publicznego dotyczy możliwości złożenia
skargi do ETPCz przez organizację pozarządową. Pomimo istotnego znaczenia dla
społeczeństwa obywatelskiego, zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem NGO mogły
składać skargi do Trybunału tylko, jeżeli one lub osoby przez nie
reprezentowane, były ofiarą naruszenia ich praw konwencyjnych (art. 34,
35(2)(b) EKPCz). Taka interpretacja wynikała z okoliczności, iż EKPCz nie przewiduje
możliwości złożenia actio popularis na abstrakcyjne naruszenie praw
jednostki. W szeregu spraw (cytowanych zresztą w wyroku, ust. 474-477)
Trybunał rozwinął tę interpretację. Omawiane orzeczenie idzie jednak krok
dalej. Seniorki dotknięte skutkami zmian klimatu (konkretnie falami gorąca oraz
wyższą średnią temperaturą) nie spełniły przesłanek uzyskania statusu ofiary,
upraszczając, z powodu niedostatecznej intensywności ich doświadczeń, jak
również możliwości zmniejszenia tychże poprzez indywidualne metody adaptacji
(ust. 527-535). Jednakże, biorąc pod uwagę specyfikę zmian klimatu, a
jednocześnie konieczność podejmowania działań mitygacyjnych oraz adaptacyjnych
już teraz, ETPCz przyznał tytułowej Verein KlimaSeniorinnen Schweiz locus
standi. Wywiódł jednocześnie generalne reguły na potrzeby przyszłych podobnych
spraw z zakresu potencjalnego zaniechania państwa w kontekście powzięcia
adekwatnych działań w celu ochrony jednostek przed negatywnymi skutkami zmian
klimatu na ludzkie zdrowie i życie (ust. 502, 521-526). Wspomniane reguły wymienione
w par. 502 to:
- dana organizacja musi funkcjonować
zgodnie z prawem o, w danej jurysdykcji lub mieć zdolność do wnoszenia spraw
przed organy krajowe,
- musi wykazać, iż dąży do
konkretnego celu, zgodnie ze swoimi statutowymi zadaniami, w zakresie ochrony
praw człowieka jej członków lub innych jednostek dotkniętych (zmianami klimatu
– przyp. aut.) w danej jurysdykcji, zarówno samodzielnie, jak również poprzez
prowadzenie zbiorowych działań na rzecz ochrony wspomnianych praw przed
zagrożeniami wynikającymi ze zmian klimatu,
- musi wykazać, iż może być
uznana za wyspecjalizowaną oraz reprezentatywną, tak aby mogła działać na rzecz
swoich członków lub innych jednostek dotkniętych (zmianami klimatu – przyp.
aut.) w danej jurysdykcji, które są narażone na konkretne zagrożenia lub
negatywne skutki zmian klimatu na ich życie, zdrowie, lub dobrobyt, w zakresie
w jakim są chronione przez Konwencję.
Taka decyzja Trybunału, choć
daleko idąca, jest oparta na przekonujących argumentach. Organizacje
pozarządowe mają zdecydowanie większe możliwości finansowe, logistyczne,
merytoryczne, we wnoszeniu skarg i wniosków przed krajowe oraz międzynarodowe
organy, aniżeli jednostki reprezentowane przez pojedynczych prawników[viii]. Należy oczywiście
pamiętać, iż, rozszerzenie locus standi idzie wbrew literalnej
interpretacji Konwencji, jak również prawdopodobnie zwiększy ilość spraw
wpływających do już obciążonego Trybunału. Wydaje się to jednak uzasadnionym
kosztem, jaki ETPCz musi ponieść, w celu zapewnienia efektywnej ochrony praw
konwencyjnych w kontekście narastających zmian klimatycznych.
3. Odwołania
do praw przyszłych pokoleń.
W omawianym wyroku Trybunał
kilkakrotnie stwierdził, iż decyzje w sprawach klimatycznych wpływają nie tylko
na prawa i obowiązki żyjących, lecz również prawa i obowiązki przyszłych
pokoleń (ust. 419-420, 490, 521, 549). Pierwszy raz podobne stwierdzenie w
dyskursie międzynarodowym, iż dobrostan przyszłych ludzi winien być również
wzięty pod uwagę przez światowych decydentów, pojawiło się w Raporcie
Brundtland, ponad 30 lat po uchwaleniu EKPCz.[ix] W kontekście zmian
klimatu, toczy się obecnie burzliwa dyskusja odnośnie do włączania interesów
przyszłych pokoleń do prawnych i politycznych wyborów dnia dzisiejszego.[x] Nie ma literalnej normy w
Konwencji, która pozwalałaby Trybunałowi
stwierdzić naruszenie praw przyszłych pokoleń. Jednakże ETPCz co najmniej dwukrotnie
wykorzystał odwołanie do tychże: najpierw, aby jeszcze silniej uzasadnić
przyznanie organizacji Verein Klimaseniorinnen Schweiz locus standi (ust.
521), zaś później, we fragmencie, w którym uzasadniał konieczności podjęcia przez Szwajcarię natychmiastowych
działań w kierunku ograniczenia emisji oraz wyznaczenia adekwatnych
średnioterminowych celów redukcji emisji gazów cieplarnianych, aby doprowadzić
do 2050 roku do neutralności emisyjnej (ust. 549). Innymi słowy, Trybunał odwołał
się do praw przyszłych pokoleń, aby częściowo uzasadnić odejście od dotychczasowego
rozumienia norm dotyczących locus standi oraz statusu ofiary, jak
również w kontekście oceny zobowiązań prawnoczłowieczych Szwajcarii w
kontekście zmian klimatu.
4. Podsumowanie
Powyższe rozważania żadną
miarą nie wyczerpują pytań, jakie pozostają po tym wyroku. Czy w kontekście
zmian klimatu obowiązuje doktryna Bankovic? Jak na zakres zobowiązań i
marginesu swobody uznania winny wpływać referenda ogólnokrajowe? Jak nie-obywatele
(w szczególności migranci klimatyczni) mogą bronić swoich praw w ETPCz? Być
może odpowiedzi na nie poznamy w przyszłości. Możliwe, iż do części z nich
odniesie się MTS w nadchodzącej Opinii Doradczej dotyczącej zobowiązań
prawnomiędzynarodowych państw w związku ze zmianami klimatu – kolejne wydarzenie,
na jakie doktryna dziś z niecierpliwością czeka.[xi] Jednak bez względu na dzisiejszą ocenę omawianego orzeczenia, należy
odtąd brać je pod uwagę podczas analizy zobowiązań klimatycznych w kontekście
praw jednostki.
Autor: mgr Szymon Kucharski (S.K.J.)
Szkoła Doktorska Nauk
Społecznych UJ
[i] Wyrok ETPCz z dnia 09.04.2024 r., w
sprawie Verein KlimaSeniorinnen Schweiz i Inni v. Szwajcaria, nr skargi
53600/20, dalej „Verein KlimaSeniorinnen Schweiz”.
[iv] Ignacio de la Rasilla del Moral, The Increasingly Marginal Appreciation
of the Margin-of-Appreciation Doctrine, (2006) 7 German Law Journal 6, s.
619.
[v] James Powell, Scientists Reach 100% Consensus on Anthropogenic
Global Warming (2017) 37 Bulletin of Science, Technology & Society 4,
s. 183-184.
[vi] Por. Wyrok ETPCz z
dnia 21 lutego 1975 r., w sprawie Golder v. ZK, nr skargi . 4451/70,
ust. 34-36.
[vii] Wyrok ETPCz z dnia 17
stycznia 2023 r., w sprawie Fedotova i in. v. Rosja, nr skarg 40792/10
30538/14 43439/14, ust. 166-177. Przy czym argumenty o zmianie konsensusu
Europejskiego w tej akurat sprawie trudno uznać za w pełni przekonujące.
[viii] O czym świadczy choćby
znaczna suma kosztów powołana przez skarżących w omawianej sprawie, ust.
648-650.
[ix] Report of the World Commission on Environment and Development: Our
Common Future, ust. 25-26.
[x] Autor niniejszego
wpisu powiela stanowisko dr. Petera Lawrence’a, wedle którego nie da się
dyskutować o polityce klimatycznej bez uwzględniania praw osób, które realnie
zmian klimatu w pełnej sile doświadczą. Zob.
Peter Lawrence, International Law Must Respond to the Reality of Future
Generations: A Reply to Stephen Humphreys, (2023) 34 European Journal of
International Law 4, s. 669–682.
[1] Wyrok ETPCz z dnia 09.04.2024 r., w sprawie Verein
KlimaSeniorinnen Schweiz i Inni v. Szwajcaria, nr skargi 53600/20, dalej „Verein
KlimaSeniorinnen Schweiz”.
[1] Sandra Arntz, Jasper Krommendijk, Historic and Unprecedented.
Climate Justice in Strasbourg Verfassungsblog.de, 09.04.2024, https://verfassungsblog.de/historic-and-unprecedented/ (dostęp 11.04.2024); Marko Milanovic, A Quick Take on the European
Court’s Climate Change Judgments ejiltalk.org, 09.04.2024, https://www.ejiltalk.org/a-quick-take-on-the-european-courts-climate-change-judgments/ (dostęp 11.04.2024.
[1] Julia Kapelańska-Pręgowska, Guest
post. Pierwsze orzeczenie ETPC w sprawach klimatycznych,
przegladpm.blogspot.com, 10.04.2024, https://przegladpm.blogspot.com/2024/04/guest-post-pierwsze-orzeczenia-etpc-w.html (dostęp 11.04.2024).
[1]
Ignacio de la Rasilla del Moral, The Increasingly Marginal Appreciation of
the Margin-of-Appreciation Doctrine, (2006) 7 German Law Journal 6, s. 619.
[1]
James Powell, Scientists Reach 100% Consensus on Anthropogenic Global
Warming (2017) 37 Bulletin of Science, Technology & Society 4, s.
183-184.
[1] Por. Wyrok ETPCz z dnia 21 lutego 1975
r., w sprawie Golder v. ZK, nr skargi . 4451/70, ust. 34-36.
[1] Wyrok ETPCz z dnia 17 stycznia 2023 r.,
w sprawie Fedotova i in. v. Rosja, nr skarg 40792/10 30538/14 43439/14,
ust. 166-177. Przy czym argumenty o zmianie konsensusu Europejskiego w tej
akurat sprawie trudno uznać za w pełni przekonujące.
[1] O czym świadczy choćby znaczna suma
kosztów powołana przez skarżących w omawianej sprawie, ust. 648-650.
[1]
Report of the World Commission on Environment and Development: Our Common
Future, ust. 25-26.
[1] Autor niniejszego wpisu powiela
stanowisko dr. Petera Lawrence’a, wedle którego nie da się dyskutować o
polityce klimatycznej bez uwzględniania praw osób, które realnie zmian klimatu
w pełnej sile doświadczą. Zob. Peter Lawrence, International
Law Must Respond to the Reality of Future Generations: A Reply to Stephen
Humphreys, (2023) 34 European Journal of International Law 4, s. 669–682.
[1] Obecny stan procedury wydania Opinii
Doradczej w tej sprawie, zob. https://www.icj-cij.org/case/187 (dostęp 15.04.2024).