Trybunał strasburski po raz kolejny, choć w bardzo zdecydowany sposób, wypowiedział się o krajowych zakazach noszenia chust w całości bądź częściowo zakrywających twarz. W sprawie Dakir p. Belgii oraz sprawie Belcacemi i Oussar p. Belgii, dotyczących odpowiednio zakazu noszenia nakryć zakrywających twarz wprowadzonego na terenie trzech gmin, a także zakazu wprowadzonego przepisami ustawowymi uznał, że nie doszło do naruszenia zarówno art. 8 Konwencji (gwarantującego prawo do poszanowania życia rodzinnego), art. 9 (gwarantującego swobodę myśli, wyznania i religii), ani też art. 14 (zakazującego dyskryminacji) rozpatrywanego w połączeniu ze wskazanymi przepisami. Skarżące kobiety podnosiły, iż wprowadzone zakazy bądź doprowadziły do tego, że zaprzestały one noszenia nikabów w obawie przed grożącymi za taki czyn sankcjami karno-administracyjnymi, bądź że zakazy te spowodowały ich społeczną izolację, ponieważ przestały one wychodzić z domów.
Osią argumentacji Trybunału w tych, jak i wcześniejszych orzeczeniach dotyczących tej problematyki (patrz np. nasz post tu) było założenie, że wprowadzenie zakazu miało na celu zagwarantowanie realizacji zasady "wspólnego życia społeczeństwa" (ang. living together). Trybunał podkreślił, że zakaz był odpowiedzią władz belgijskich na praktykę, która wydawała się nie do pogodzenia z potrzebą społecznej komunikacji i nawiązywania relacji ludzkich, co jest procesem nieodzownym dla życia społeczeństwa. Potrzeba interakcji pomiędzy jednostkami jest konieczna dla zapewnienia funkcjonowania demokratycznego społeczeństwa. Kwestią do rozstrzygnięcia przez społeczeństwo belgijskie było natomiast to, czy akceptuje częściowe lub całkowite zasłanianie twarzy, a ostateczna decyzja podjęta przez władze belgijskie była w tym względzie negatywna. Oceniając proporcjonalność ingerencji Trybunał zauważył, że kary przewidziane prawem za niestosowanie się do zakazu miały charakter stopniowy, a wskazywana jako najbardziej dolegliwa przez skarżące kara pozbawienia wolności miała być stosowana jedynie w stosunku do osób uporczywie naruszających prawo, a zasadą było stosowane sankcji alternatywnych.
W sprawie Dakir Trybunał dopatrzył się jednak naruszenia gwarancji z art. 6 Konwencji z uwagi na fakt, że w trakcie postępowania, w którym skarżąca usiłowała kwestionować przed Conseil d’État wprowadzone przez gminy zakazy, jej odwołanie zostało oddalone przy zastosowaniu zbyt formalistycznych kryteriów.
Należy jednak podkreślić, że w wydanych orzeczeniach Trybunał konsekwentnie podtrzymał swoją dotychczasową linię orzeczniczą gwarantującą państwom szeroki margines uznania w zakresie ograniczania manifestowania przez jednostki swoich przekonań religijnych w sposób ingerujący w integralność społeczeństw europejskich.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz