Na tle narastających w wielu krajach europejskich konfliktów pomiędzy władzą wykonawczą a władzą sądowniczą, ETPCz wydał dziś interesujący wyrok dotyczący składu, kompetencji i procedur stosowanych przez krajowe rady sądownictwa. W okolicznościach skargi Paluda p. Słowacji, skarżący, sędzia SN, wniósł skargę do ETPCz w związku z decyzją o zawieszeniu go w sprawowaniu urzędu sędziowskiego w trakcie postępowania dyscyplinarnego, które zostało przeciwko niemu wytoczone w związku z oskarżeniami o nadużycie władzy, które wysunął on w stosunku do Prezesa SN. Postępowanie dyscyplinarne wszczęła słowacka Krajowa Rada Sądownictwa. Jej decyzja o zawieszeniu sędziego okazała się niezaskarżalna ani do niej, ani do TK, ani do sądów administracyjnych.
Trybunał uznał na wstępie, że art. 6 Konwencji ma zastosowanie do kwestionowanego postępowania dyscyplinarnego. Wskazując na wzrastającą wagę zachowania gwarancji proceduralnych w sprawach dotyczących zwolnienia czy zawieszania sędziów Trybunał stwierdził, że choć już samo uzasadnienie braku drogi sądowej w tego typu sprawach budzi wątpliwości, kluczowe jest to, że w sprawie nie zachowano zasady proporcjonalności.
W tym kontekście Trybunał podkreślił, że wydająca decyzję Rada w połowie składała się z osób wskazanych przez władzę legislacyjną i wykonawczą. Co więcej, przewodniczył jej Prezes SN, czyli osoba, której bezpośrednio dotyczyła sprawa. Brak możliwości skontrolowania decyzji postawił skarżącego w sytuacji, w której przez dwa lata nie był w stanie sprawować swojej funkcji, wstrzymano mu połowę pensji, a równocześnie nie miał możliwości wykonywania innych zajęć.
Mając na uwadze te braki Trybunał uznał, że procedura zawieszenia nie zawierała gwarancji proceduralnych wymaganych zgodnie z art. 6, a brak możliwosci zaskarżenia decyzji był nieproporcjonalny do zamierzonego celu. Naruszono więc sam rdzeń gwarancji prawa dostępu do sądu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz