Na
początku zeszłego miesiąca TSUE wydał wyrok
w sprawie C-190/16 Werner Fries przeciwko Lufthansa CityLine GmbH, w którym
uznał, że granica wieku 65 lat dla pilotów w zarobkowym transporcie
lotniczym, jaka wynika z prawa wtórnego UE, nie jest sprzeczna z zakazem
dyskryminacji ze względu na wiek oraz prawem do swobodnego wyboru i wykonywania
zawodu, a w konsekwencji jest ważna. Skarżący w postępowaniu krajowym domagał
się jedynie wynagrodzenia za dwa miesiące pracy, jakie przypadały do końca roku
kalendarzowego, w którym osiągnął wiek 65 lat, jednak sąd kierujący pytanie
prejudycjalne (Federalny Sąd Pracy – Bundesarbeitsgericht) powziął wątpliwości
czy jedno z postanowień załącznika I do Rozporządzenia Komisji (UE) nr 1178/2011, w zakresie w jakim określa górną granicę
wieku dla pilotów w zarobkowym transporcie lotniczym, nie jest sprzeczne z art.
15 ust. 1 (wolność wyboru zawodu) oraz art. 21 (równość traktowania –
dyskryminacja ze względu na wiek) Karty praw podstawowych UE.
Podobne
ograniczenia wiekowe dla pilotów w zarobkowym transporcie lotniczym wynikają zarówno
z przepisów powszechnego prawa międzynarodowego (pkt. 2.1.10.1 i 2.1.10.2 Załącznika
1 do Konwencji chicagowskiej, tj. Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym z
1944 r.), jak i regulacji regionalnych, europejskich (przyjętych przez Joint
Aviation Authorities, tj. podmiot stowarzyszony z Europejską Konferencją
Lotnictwa Cywilnego – ECAC).
TSUE zgadzając się, że analizowane ograniczenie wiekowe ingeruje w wolność wyboru
i wykonywania zawodu oraz zakaz dyskryminacji ze względu na wiek, skupił się na
odpowiedzi na pytanie czy spełnione są warunki dopuszczalnego ograniczania praw
i wolności zawartych w Karcie, jakie wynikają z klauzuli limitacyjnej, tj. z jej art.
52 ust. 1 („wszelkie ograniczenia w korzystaniu z praw
i wolności uznanych w karcie muszą być przewidziane ustawą
i muszą szanować istotę wspomnianych praw i wolności.
Z zastrzeżeniem poszanowania zasady proporcjonalności ograniczenia mogą
być wprowadzone wyłącznie wtedy, gdy są konieczne i rzeczywiście
odpowiadają celom interesu ogólnego uznawanym przez Unię lub potrzebom ochrony
praw i wolności innych osób”). W obu przypadkach, mając na uwadze przede
wszystkim względy bezpieczeństwa w lotnictwie cywilnym w Europie, Trybunał
uznał, że warunki te zostały spełnione.
Zgadzając
się z argumentacją i konkluzją Trybunału należy odnotować, że omawiany wyrok
nie jest pierwszym, który dotyczył ograniczenia wiekowego dla pilotów w
transporcie lotniczym. W wyroku
w sprawie C-447/09 Prigge, TSUE powołując się m.in. na powołane wyżej przepisy prawa międzynarodowego,
wskazujące na zasadną granicę 65 lat, uznał, że granica 60 lat, jaka wynikała z
układu zbiorowego, podważanego przed sądem krajowym, który skierował pytanie
prejudycjalne, nie jest uzasadniona kilkoma przepisami, dopuszczającymi
odstępstwa od zasady równego traktowania, jakie wynikają z Dyrektywy 2000/78. W związku z powyższym, o ile niższa granica wieku dla
pilotów lotnictwa cywilnego niż 65 narusza zakaz dyskryminacji ze względu na
wiek, wynikający zarówno z Karty praw podstawowych, jaki i Dyrektywy 2000/78
oraz ewentualnie narusza wolność wyboru i wykonywania zawodu, wynikającą z
Karty, to w świetle przedstawionego orzeczenia C-190/16 Fries, granica 65 lat
jest uzasadniona i zgodna z prawem unijnym.
Nie
jest to również pierwszy przypadek kiedy TSUE oceniał ważność prawa wtórnego w
świetle przepisów równościowych Karty praw podstawowych. I tak np. w wyroku
w sprawie C-236/09 Test-Achats uznał, że jeden z wyjątków od zasady równego
traktowania kobiet i mężczyzn w dostępie do towarów i usług oraz w dostarczaniu towarów i usług (płeć jako czynnik aktuarialny przy
wyliczaniu ryzyka ubezpieczeniowego – art. 5 ust. 2 Dyrektywy 2004/113) jest nieważny, jako sprzeczny z art. 21 oraz art. 23 (równość
kobiet i mężczyzn) Karty.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz