W dniu 25
czerwca 2013 r. Polska podpisała Międzynarodową konwencję ONZ w sprawie ochrony
wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem. Konwencja (International Convention For
The Protection Of All Persons From Enforced Disappearance) weszła w życie 23
grudnia 2010 roku. Do dziś podpisały ją 92
państwa, a 39 ratyfikowało.
Najważniejsze postanowienia
dotyczą m.in. definicji wymuszonych zaginięć oraz utworzenia Komitetu do spraw
wymuszonych zaginięć, do którego jednostki mogą składać skargi – communications
(art. 26-36).
W myśl art. 1,
par. 1. Konwencji nikt nie powinien podlegać wymuszonemu zaginięciu; par. 2 stanowi,
że żadne okoliczności jak wojna, zagrożenie wojną czy inna wewnętrzna niestabilność
nie mogą być przywoływane żeby usprawiedliwić wymuszone zaginięcia.
Artykuł 2 Konwencji
zawiera definicję wymuszonych zaginięć stanowiąc: „Wymuszone zaginięcie” to zatrzymanie, areszt,
porwanie lub inna forma pozbawienia wolności przez funkcjonariuszy państwa,
czemu towarzyszy odmowa przyznania przez władze tego faktu i ukrywanie przed
bliskimi prawdy o losie i miejscu pobytu osoby zaginionej. Zaprzeczając jakoby
ofiara znajdowała się pod ich kontrolą, władze odmawiają jej wszelkich praw, w
tym dostępu do sądu i uczciwego procesu, co sytuuje tę osobę poza ochroną prawa.
(tłumaczenie definicji w wersji prezentowanej na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości,
ms.gov.pl).
Artykuł 5
stanowi, że systematyczne i rozległe wymuszone zaginięcia stanowią zbrodnię przeciwko
ludzkości (...).
Konwencja na stronie ONZ: treaties.un.org
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz