ICMA: reforma klauzul CAC i pari passu w papierach dłużnych

Między innymi na fali mnożących się kontrowersji prawnych w postępowaniach wszczętych przez tzw. sępie fundusze dochodzące od Argentyny spłaty obligacji w pełnej wysokości wraz z oprocentowaniem (zobacz nasze posty nt. NML Capital), Międzynarodowego Stowarzyszenia Rynku Kapitałowego (International Capital Market Association, ICMA) opublikowało właśnie znowelizowane wzory klauzul:

• wspólnego działania (CAC) umożliwiającej restrukturyzację długu mocą decyzji 75% wierzycieli, co ma uniemożliwić szantaż negocjacyjny ze strony wierzycieli niewspółpracujących, oraz 
• równego traktowania (pari passu) gdzie wyraźnie by stwierdzono, że równe traktowanie wierzycieli nie obejmuje równych płatności.

Wzory klauzul mogą być umieszczane państwowych instrumentach dłużnych. 

Linki do dokumentów konsultacyjnych dostępne są tutaj.

W braku "międzynarodowego prawa upadłościowego", głównym celem przyświecającym konsultacjom ICMA w pracy nad klauzulami było ograniczenie niepewności towarzyszącej udzielaniu pożyczek państwom trzecim. Jak dotąd podstawowym pomysłem ograniczania ryzyka kredytowego takich transakcji, a w efekcie obniżania kosztów pozyskania kapitału dla samych państw, były regulacje prawnie niewiążące, jak choćby opublikowane w 2012 przez UNCTAD Zasady odpowiedzialnego udzielania i zaciągania pożyczek publicznych (szerzej: M. Menkes, Zasady.. Wybrane aspekty, Studia Ekonomiczne UE w Katowicach z. 139(2013)). Ewentualna decyzja o zawieszeniu obsługi zadłużenia zagranicznego, tak jak miało to miejsce w przypadku Argentyny w 2001 roku, a w pewnym sensie również obecnie, stanowiła przyczynek do złożonych analiz konsekwencji darowania długu zarówno w relacjach z danym państwem jak i stabilności całego segmentu rynku.

Wprawdzie regulacje ICMA nadal są ścieżką alternatywną wobec międzynarodowych regulacji prawnych, czy wręcz instytucji ds. upadłości państw, jednak metoda autoregulacji może dać bardziej wymierne rezultaty niż kodeksy postępowania (dobrych praktyk). Warto w tym kontekście zauważyć, że członkami ICMA jest ok. 450 prywatnych instytucji finansowych, a status członków stowarzyszonych mają również m.in. banki centralne, instytucje rozrachunkowe/rozliczeniowe, czy kancelarie prawne. Mimo że dominujący udział mają podmioty europejskie, ponieważ reprezentowały były zarówno strony podażowa jak i popytowa prawdopodobnym jest, że wypracowany konsensus będzie powszechnie akceptowalny.