Trybunał
Sprawiedliwości UE po raz kolejny wziął pod lupę rozporządzenie Bruksela I.
Powodem było pytanie prejudycjalne belgijskiego Sądu dotyczące interpretacji
art. 2 oraz art. 5 rozporządzenia. Spór toczący się przed belgijskim sądem
dotyczy umowy na sprzedaż wyłączną zawartej pomiędzy dystrybutorem whisky (z
siedzibą w Belgii) oraz jej producentem (z siedzibą we Francji). W niniejszej
sprawie dystrybutor dochodzi odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy bez
wypowiedzenia.
Na
gruncie zaistniałego stanu faktycznego zostały postawione 2 pytania. Pierwsze
dotyczyło tego, czy przepisy rozporządzenia wykluczają stosowanie krajowego
przepisu jurysdykcyjnego, który przyznaje sądom krajowym powoda jurysdykcję do
rozpoznawania sporów. Na gruncie belgijskiego prawa, poszkodowany - wyłączny
dystrybutor, może pozwać udzielającego prawa do sprzedaży wyłącznej, bądź przed
sąd właściwy dla swojego miejsca zamieszkania bądź przed sąd właściwy dla
miejsca zamieszkania lub siedziby udzielającego. W odpowiedzi Trybunał, powołując
się na cele rozporządzenia oraz zasadę, zgodnie z którą w przypadku gdy
pozwany ma miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego,
jurysdykcję posiadają sądy tego państwa, rozstrzygnął, że interpretacja art. 2
stoi na przeszkodzie stosowaniu wskazanego powyżej krajowego przepisu
jurysdykcyjnego. Wskazał jednocześnie, że jedyne dopuszczalne wyjątki od tej
zasady są przewidziane w rozporządzeniu.
W
drugim pytaniu belgijski sąd postawił pytanie czy do umowy na sprzedaż wyłączną
ma zastosowanie art. 5 pkt 1 lit a) czy też art. 5 pkt 1 lit. b)?
Trybunał wskazując na typowe zobowiązania zawarte w umowie na sprzedaż wyłączną
stwierdził, że należy ją traktować jak umowę „świadczenia usług”. Tym samym zadecydował, że stosować się będzie art. 5 pkt 1 lit. b).
Pełne
uzasadnienie można przeczytać tutaj
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz