Kosowska Komisja Doradcza Praw Człowieka (Human Rights Advisory Panel) opublikowała raport ze
swojej działalności w 2013 r. W tym czasie Komisja przyjęła 56 opinii co do
meritum (dotyczących 79 skarg), uznała 4 skargi za dopuszczalne lub dopuszczalne
w części, oceniła 6 skarg jako niedopuszczalne oraz odrzuciła 2 wnioski o rewizję
decyzji lub opinii. Trzeba jednak pamiętać, że rozpatrywane skargi złożone
zostały jeszcze w okresie do 31 marca 2010 r., kiedy to ostatecznie zamknięta
została możliwość zwracania się do Komisji. Łącznie w latach 2006-2010 do Komisji wpłynęło 527 skarg. Pod koniec 2013 r. na rozpatrzenie oczekiwały jeszcze 3 sprawy
– na etapie dopuszczalności oraz 182 sprawy – na etapie wydania opinii co do
meritum.
W 2013 r. priorytetem Komisji było rozpatrywanie spraw dotyczących zarzutów nieefektywnego śledztwa w
sprawie losu osób zaginionych lub zamordowanych (missing or murdered persons/MMPs). Komisja wydała opinie w łącznie 72 tego typu sprawach, w tym aż w 71 sprawach oceniła,
że działania UNMIKu stanowiły naruszenie obowiązków na gruncie art. 2 EKPCz. Komisja stwierdziła w szczególności naruszenie obowiązków proceduralnych wynikających z art.
2 na skutek braku przeprowadzenia skutecznego śledztwa w przypadkach porwań,
zaginięć i/lub zabicia krewnych skarżących. W tym zakresie jednym z ważnych
elementów w rozważaniach Komisji stało się począwszy od sprawy D.L. prawo do prawdy. Definiując je Komisja odwołała się expressis verbis do
orzecznictwa ETPCz (HRAP, D.L., nr 88/09,
opinia z 21.11.2013 2013, § 88).
Ponadto, w
2013 r. Komisja po raz pierwszy stwierdziła naruszenie przez UNMIK art. 3 EKPCz w
odniesieniu do praw krewnych ofiar z uwagi na sposób ich traktowania w toku prowadzonych
postępowań przez władze. Sprawą precedensową w tym zakresie była sprawa Jočić, po niej Komisja rozwijała linię
orzeczniczą w kolejnych 52 sprawach. We
wszystkich z nich Komisja sformułowała rekomendacje w stosunku do UNMIKu co do
sposobu, w jaki powinno dojść do zadośćuczynienia tym naruszeniom. Wśród zaproponowanych
form zadośćuczynienia znalazły się m.in. publiczne przeprosiny, których miałby
dokonać UNMIK, a które powinny zostać skierowane do wszystkich skarżących i ich
rodzin za stres i cierpienie spowodowane przez brak działania ze strony UNMIK
oraz zaniedbanie obowiązków (więcej rekomendacji Komisji patrz §§ 91-96 raportu).
Poza
zagadnieniami pojawiającymi się na gruncie art. 2 i 3 EKPCz określonymi jako priorytetowe, Komisja orzekała także w zakresie zarzutów dotyczących m.in. braku rzetelnego procesu (art. 6
EKPCz), braku skutecznego środka odwoławczego (art. 13 EKPCz), zakazu
dyskryminacji (art. 14 EKPCz), braku poszanowania mienia (art. 1 Protokołu nr 1
), ale też prawa do bezpieczeństwa socjalnego i odpowiedniego standardu życia (art.
9 i 11 Międzynarodowego Paktu Praw Społecznych, Ekonomicznych i Kulturalnych).
Podsumowując działanie Komisji w 2013 r. trzeba
stwierdzić, że nie tylko zdołała się ona "uporać" ze znaczną liczbą skarg, ale, co nawet ważniejsze, rozwinęła twórczo interpretację podstawowych praw i wolności, uwzględniając w swoim orzecznictwie cały szereg nowych zagadnień o charakterze proceduralnym i materialnym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz