Ekstradycja do Polski jest dopuszczalna, mimo braków w instrumentarium prawnym ochrony współpracowników wymiaru sprawiedliwości

Orzekając ws. Andrzeja Wnuka włoski Corte di Cassazione stwierdził, że ekstradycja możliwa jest nawet do kraju takiego jak Polska, który w swoim porządku prawnym nie chroni expressis verbis "współpracowników wymiaru sprawiedliwości" (szerzej: J. Brylak, A. Gilardini, R. Privitera, Prok.i Pr. 2005/11, Instytucja świadka koronnego w systemie włoskiego prawa karnego procesowego), jeżeli państwo takie zapewnia równoważne do włoskich środki ochrony praw podstawowych jednostki (n. 6488/15).

Uwzględniając jednak zarzuty podniesione przez obrońcę p. Wnuka – skazanego przez sąd w Kłodzku na karę dwóch lat pozbawienia wolności za kradzież z włamaniem i fałszerstwo prawa jazdy – sąd najwyższy uchylił jednak zgodę sądu apelacyjnego w Rzymie, który w marcu 2014 zezwolił na ekstradycję do Polski, zawieszając jej wykonanie do czasu wykonania odbycia przez p. Wnuka kary sześciu lat pozbawienia wolności orzeczonej przez sąd w Bari.

Wśród pięciu podstaw kasacyjnych wskazanych przez obrońcę p. Wnuka uwagę zwraca zarzut naruszenia prawa i błędnego uzasadnienia wyroku przez sąd apelacyjny w Rzymie w ustaleniu personaliów osoby objętej postępowaniem ekstradycyjnym. O ile bowiem mocą wyroku sądu w Kłodzku skazano Andrzeja Wnuka „syna Zdzisala” (pisownia oryginalna), o tyle wniosek ekstradycyjny dotyczył Andrzeja Wnuka „syna Zdzisława”, a jak stwierdza sąd „Zdzisala jest wujem skazanego”. To z kolei oznacza, że p. Wnuk „nie mógł być [względem Zdzisala] nikim innym niż kuzynem”, skutkiem czego miał być brak tożsamości podmiotowej między wyrokiem skazującym a wnioskiem ekstradycyjnym.